Leo de bochtenridder

Na lekker uitgeslapen te hebben, het is een cliché, maar in een tentje heb ik altijd al opperbest geslapen, meld ik mij bij mijn amigo van het restaurant voor een Canarisch ontbijtje. Dit blijkt een (in mijn geval dan) kop thee te zijn met een geroosterd ingevet broodje, waar je een soort jam op kan smeren. Is wat vetter dan anders, maar het smaakt goed. Vanaf de vroege morgen zijn de transportbedrijven hier weer flink in de weer, het is een komen en gaan van straal- en propeller vliegtuigen. Waar al die mensen naar toe gaan, zal ik later vandaag te zien krijgen.
Want, ik ga vandaag een rondje door het binnenland maken. Uiteraard m.b.v. de Tripy stippel ik een flinke route uit, die ruim 120km lang is. Dat lijkt niet zo veel hé? Nou, als je bedenkt dat er amper rechte stukken tussen zitten, dan blijkt het verdomd lang te zijn hoor. Er zitten Zwitserse haarspeldbochten in, maar dan in micro formaat. Smaller, minder steil en er zitten kortere stukken tussen de bochten, dus zijn er ook meer bochten. Ik kan mij voorstellen, dat men hier de profieldiepte niet in het midden van de band meet, maar aan de zijkanten. Ten opzichte van de kuststrook bij de camping is het in het binnenland veel mooier, uiteraard bergachtiger, maar ook veel schoner. Later op de dag blijft bijvoorbeeld een plastic zakje aan de claxon en de linker uitlaatbocht hangen, dat wordt weer polijsten thuis en stinken dat het doet. In de bergen ontmoet ik een Brit, die op een gehuurde BMW aan het toeren is. Volgens mij was het zo’n 800cc twin. De goede man vond hem irritant trillen, vooral in de stuurhelften, en hij weet waarover hij praat, want hij rijdt thuis op een Bonneville. Nou dan ben je volgens mij een expert in trillende motoren hoor. Eenmaal de bergen weer uit stuit ik op een gigantisch industriegebied. Op het oog ziet het er allemaal heel netjes uit, geen hoge roetdeeltjes uitbrakende schoorstenen, maar vele duizenden appartementen, hotels, casa’s, restaurants, auto’s en (bad)gasten. Op een paar jonge ouders na zijn het vooral senioren. Nee grapjassen, niet zozeer van mijn leeftijd, veelal nog wel wat ouder hoor.
Als ik deze regio vergelijk met mijn herinnering uit de jaren ‘90 op Lanzarote, dan moet ik bekennen, dat het er daar (toen in ieder geval) veel kleinschaliger aan toe gaat. Ondanks, dat ik op de hoogte was van het bestaan van massatoerisme, was ik verrast door de absurde omvang er van. Wat mij betreft zit ik dan nog liever in een tentje op een eenvoudige camping. Of… wat denk je van die casa in El Pedroso? Nou, ik zou het wel weten hoor.

Omdat mijn gehoest mijn humeur geen goed doet, ben ik van plan om morgen eens helemaal niets te doen. Wat lezen, wat zonnen, wat eten en “wat” drinken. Ik zal dan ook eens vragen of ik hun wifi even mag lenen.