En nu.... eindelijk naar de Canaries

Vanaf El Pedroso naar de haven in Cadiz is een kippeneindje of een eitje, kies zelf maar, want veel meer dan 200 km is het niet. Voor ik vertrek, sla ik nog mijn slag bij de aangrenzende benzinepomp (ik stop er vaker om drinken te halen, dan om er benzine te kopen) en tegen half tien draai ik de weg op voor het laatste stukje naar de Canaries. Het eerste uurtje rijd ik nog in dezelfde prachtige bosrijke omgeving en daarna is het voorlopig uit met de pret. Daarna volgt eigenlijk niet meer dan meestal wat grotere wegen en verbindingswegen naar en tussen deze wegen richting de kust. Ook hier probeer ik zo nu en dan wat foto’s te maken en nietsvermoedend parkeer ik El Guz voor de inrit van een boerderijtje (of iets wat er voor door zou moeten gaan). Op het stilvallen van de niet al te luidruchtige brommer volgt een geblaf van jewelste en als ik mij omdraai in de verwachting een horde jachthonden op mij af te zien stormen, word ik al snel omsingeld door 4 kwispelende staartjes (nou ja, eigenlijk 3 want er zat 1 stompje tussen), die bij 4 schattige hondjes horen. Er zat zelfs een puppy bij en ik weet bijna zeker, wat de reactie van Irene zou zijn geweest. Ik moet er zelfs eentje in bescherming nemen, wanneer ik aan de andere kant van de weg een foto wil maken, “terug jij!”.

Naarmate ik dichter bij de kust kom, neemt de wind toe. Wat ook toeneemt is de temperatuur, sorry. Eh, dat meen ik eigenlijk niet, haha. Cadiz is dan al snel in zicht, maar een benzinepomp om de tank voor de Canaries te vullen is er niet bij. Ja, in de stad zelf, maar daar trap ik niet in. Dat vraagt om een uitleg. In Spanje heb ik nog geen enkele self-service benzinepomp kunnen ontdekken en overal is men gewend de tank, weliswaar netjes maar altijd grondig volledig af te tanken. Als je El Guz vlak na het tanken op de zijstandaard zet, dan stroomt er altijd een bepaalde hoeveelheid benzine vanuit de tankdop opening over de tank richting het (meestal hete) motorblok. Ik zorg er dan ook altijd voor om na het tanken minimaal 20 km te rijden, voordat ik de zijstandaard gebruik. Op de ferry verwacht ik, dat de zijstandaard gebruikt moét worden en daarom besluit ik maar tot Las Palmas te wachten.
Het vinden van de haven is niet al te moeilijk en het inchecken al evenmin. Daar ontmoet ik een Spaanse biker, uiteraard op een smetteloze Harley en uiteraard in de enig juiste outfit (inclusief een Uncle Sam helm). Een aardige vent, die “even” een dikke maand in Malaga is geweest en nu weer terug gaat naar Fuerteventura. Op zijn motor ontwaar ik vier utlaten, 2 originele en aan uitlaatbochten gemonteerde dempers (jazeker, deze blijken ook echt te dempen) en 2 andere pijpen die meer de gedachte van “loud saves lives” volgen. Ik denk, dat deze stukken chroom eerder als “pijpen”, dan als “uitlaatdempers” beschouwd kunnen worden. Hij neemt vaker deze boot en legt mij het één en ander uit, zoals waar je de motor wel en waar niet mag parkeren als je met de boor mee zou willen. Is toch zeker informatie, waar je wat aan kan hebben.
Een ander soort biker is er ook, meer het type van een wereldreiziger. Op een KTM met zijn vrouw en volgens hem zijn zij eerder met deze, overigens ook in redelijk smetteloze staat, naar Zuid Afrika en door Zuid Amerika gereden. Ook deze mensen zijn uiterst sympathiek en zorgen voor een leuke wachttijd. Het plaatje is compleet, als er ook nog een fietser bij komt staan. Compleet in professionele outfit. Hij blijkt geen Hollander maar Fries te zijn, waarop ik in het Nederlands hem vraag of hij zich wel Nederlander voelt. Hij schiet in de lach, niet verwacht hebbende hier een landgenoot te ontmoeten. Hmm, zie ik er dan uit als een Spanjaard? Mijnheer is 35 dagen geleden uit Nederland vertrokken en gaat even op bezoek bij een familielid, die op Gran Canaria werkt. Hij blijkt een wereldreiziger te zijn, die zo al heel veel van de wereld op de fiets heeft bezicht (o.a. de Baltische staten). Op mijn vraag, wat zijn volgende uitdaging zal worden, antwoord hij heel gedecideerd: Iran.
Hij is ook al eens in Marokko geweest en hij beaamt, dat ook hij stiekem heeft gezocht of er een veerboot tussen Marokko en een Canarisch eiland heen en weer pendelt, niet dus. Als we het even over Marokko hebben en dat met name of er veel niet verharde wegen te verwachten zijn, verzekert hij mij, dat ik dat gerust met “jouw motor” kan doen. Hij schiet in de lach als ik hem vertel, dat El Guz door Italiaanse ingenieurs is bedacht en in elkaar is gezet. Of hij lacht om zijn onschuldige vergissing of om…., wie zal het zeggen? Misschien een ideetje voor mijn volgende reis?

Dan mogen wij aan boord en worden de motoren, op de zijstandaard, vastgesjord. Tegen zessen, vijf uur Canarische tijd, vertrekt het schip. En er blijkt ook wifi aan boord te zijn, zelfs als het schip onderweg is. Ik ben benieuwd of ik wat geblèr het interweb op kan sturen.
Ik merkte al op, dat er een tijdsverschil zit tussen het vasteland en de eilanden. Aan boord is het direct al een uur vroeger en het avondmaal is pas vanaf 20:30 beschikbaar. Zo zit ik dus eigenlijk tegen 10 uur aan een bord pasta.

Morgen een rustdag. Tenminste, als ik niet al te veel last van het hoesten zal hebben.