Oh, wat is het hier toch mooi

Vandaag heb ik een meevallertje, want ik mijn beleving was het nog zo’n 650 km naar Cadiz, maar het blijken er 100 minder te zijn, dat is mooi meegenomen. Voor die 550 km heb één complete route gemaakt, i.p.v. een route voor een dag, en zo kan ik goed in de gaten houden dat er voor morgen nog wat overblijft om te tuffen. Na Talavera de la Reina volgt een prachtig natuurgebied, dat er behoorlijk groen uit ziet met sierlijke bomen. Deze bossen zijn heel anders dan die met dennen in onze omgeving, echt mediterranees. Waar groen is moet ook water zijn en dat klopt ook wel, want er zijn flink wat riviertjes en (stuw)meren. Ook zie ik nog wat plasjes langs de kant van de weg, dit terwijl de lucht mooi blauw is met soms wat wit er in. En er komen ook weer wat haarspeldjes tevoorschijn, leuk! Naarmate ik verder in het natuurgebied kom, neemt de kwaliteit van het wegdek af, soms tot een bedroevend niveau. De koffers, vooral de rechter, klapperen er ondanks mijn verbetering uit 2012 vrolijk op los. Er blijkt gelukkig niets kapot te zijn, maar er is al wel een plannetje gemaakt om het Givi product nog verder te verbeteren.

Ook deze reis blijkt het tubetje om de lippen tegen uitdrogen te beschermen bijna leeg te zijn. Daar zal die vermaledijde wintersport vast iets mee te maken hebben. Afijn, dat is niet handig en ik hoest onderhand mijn longen uit mijn lijf, dus neem ik mijzelf voor om eens een wat groter dorpje met een bezoek te vereren, op zoek naar een apotheek. Het tweede dorpje heeft zowaar een apotheekje en met gebrekkig Spaans en gebarentaal lukt het mij om de gewenste handel in te slaan.

Een bankje in de schaduw (!) zorgt er voor, dat de Brembo’s aan het werk moeten. Ik heb even daarvoor een blikje ingeslagen en die gaat er hier toch echt aan. Op het moment, dat ik iemand bij Rofin wil bellen hoor ik in onvervalst Nederlands “zo, jij bent ver van huis”. Het blijkt een pensionada uit (?) Cordoba te zijn. Ik ben eigenlijk vergeten te vragen of hij soms geëmigreerd is of dat hij (ook?) een overwinteraar is.
Na zo’n dikke 300 km vandaag hou ik het voor gezien en vraag ik aan een voorbijganger in El Pedroso of hier een hostel of hotel te vinden is. Nou, er was wel een hotel, maar dat is inmiddels gesloten. Je begrijpt vast wel, dat dit overleg in het Engels werd gevoerd. Jammer, het leek mij een leuk stadje. Als ik optrek om het stadje weer uit te rijden zie ik, voordat de vijfde versnelling ingeschakeld zou kunnen worden, een hotel/casa liggen. Feitelijk is het zo, dat ik zojuist de bebouwde kom heb verlaten, maar toch… Een prachtig gebouw, met palmen er om heen, een leuk terrasje en allerlei appartementjes (casa’s): Los Alamos. Ik ben gelijk overstag en besluit hier zo’n casa voor een nacht te huren, voor een keertje wat dieper in de portemonnee tasten mag wel een keer. Een echte woonkamer, slaapkamer, badkamer en eigen terrasje in de zon voor….. 36 euro. Daar heb je in Francia nog niet eens een F-dinges voor.

De cucina is pas om half negen open, dus heb ik alle tijd om in het zonnetje uit te puffe, wat te lezen en te hoesten (grr@!#). Het voorgerecht is heel lekker, is ook te verwachten, want een salade is meestal wel een succes. Maar wat kies je als hoofdgerecht, de menukaart is volledig in het Spaans en het zegt mij (behalve de meeste voorgerechten) niet bar veel. Ik neem een gok en kies een revueltos Los Alamos, tja… wat zal ik er van zeggen. Ik hoop niet, dat mijn maag zich morgen op de ferry zal gedragen, zoals nu tijdens het eten van deze specialiteit. Ik bedoel, je moet toch trots op een gerecht zijn om er de naam van jouw bedrijf er aan te durven hangen. Een kop thee doet verwoede pogingen om de smaak te compenseren. Buiten deze scheve schaats, wat een vreemde woordkeuze gezien de zomerse omstandigheden, is Casa Los Alamos zeer zeker aan te bevelen.

Morgen zal voorlopig de laatste dag zijn, dat ik mij op het Europese vasteland begeef.