Een dag aan boord, een dag niet geleefd?

Tja, wat doe je op een dag als deze? Je zit een soort van gevangen op een boot, je maatje staat benedendeks op één poot vastgesjord en in de wetenschap, dat je vandaag én morgen er niet op mag rijden. Nou wat doe je dan? De dagen doorkomen dan maar.
Ik begin de dag met uitslapen, na dat biertje gisteravond was het al na twaalven, toen ik mijn kajuit opzocht. Ik zal wel verwend zijn, maar het eten aan boord is niet veel soeps. Het klopt, dat er met de hoeveelheid wel te leven is, maar de kaas en ham smaken niet naar kaas en ham. Na het ontbijt begin ik met het 3e boek op mijn eReader. Het eerste boek deze vakantie was “De ogen van de vijand”, geschreven door Tom Clancy. Daarna, en dit vond ik een heel klein beetje passend bij mijn rondzwervingen, heb ik “Long Way Round” van Ewan McGregor en Charley Boorman verslonden. De BBC uitzendingen van hun “epic round the world tour” heb ik al een paar keer gezien. Fantastisch en dat ondanks een verkeerde motorkeuze, want waarom kies je voor BMW’s? Het derde boek gaat over hun vervolgreis naar Afrika (“The Long Way Down”). Hun motivatie om op de motor de wereld te verkennen verschilt eigenlijk niet veel van de mijne, al pakken zij het wat groter aan. Ik citeer een stukje, geschreven door Ewan McGregor. Het is in het engels, maar de strekking is overduidelijk en ik sluit mij er volledig bij aan.

"I love riding motorcycles. It can be raining, fucking snowing, I don’t care. There’s no feeling quite like it in the world. I’ve said it before: the beauty of the trip is the bike, sweeping into bends, banking the thing knowing it’s planted, no matter the road conditions. Riding along there’s so much time to reflect, which is a rare thing in these days of modern living."

Een beetje cultuur kan geen kwaad dacht ik zo. Wist je, dat het boek en de dvd “Long Way Round” in Engeland ook op scholen werd vertoond?

Tegen de middag doet de ferry Las Palmas aan en dat is voor mij een mooi moment om eens aan dek te gaan. Als we aangemeerd liggen en ik de omgeving, waaronder uiteraard de haven, eens goed bekijk, zie ik daar een beroemd schip (nou ja, in vergelijking met mijn veerboot meer een bootje) liggen: de Actic Sunrise van Greenpeace. Het wordt nog gekker als je bedenkt, dat er voor een japans visserschip ligt. Uiteraard moet ik daar een foto van maken. Terwijl ik de weer ben met mijn telefoontje komt een stevige knaap naast mij staan en ook hij kijkt naar dezelfde twee schepen. Ik begroet hem en vraag hem of het hem ook opvalt, dat voor de Arctic Sunrise een japanse schuit ligt. Die vent schiet in de lach, want hij weet precies waarom ik de vraag stel. “Nee hoor, het is een gewoon vissersschip. Ze jagen niet op walvissen hoor” is het antwoord. Huh? Ik sta aan boord van het MS Alabyzin te babbelen met een bemanningslid van de Arctic Sunrise. Hij ziet er eigenlijk ook wel uit als een zeeman, erg gebruind, korte kromme benen en uiteraard voorzien van een baard. Hij is, met zijn vriendin, net aan boord gekomen voor een korte 5-daagse vakantie op Lanzarote (daar zullen wij tegen 11 uur vanavond aankomen). Greenpeace is hier vanwege de olie industrie, men wil hier in de omgeving van de Canarische eilanden naar olie boren, op een diepte van 2.000 meter en zij willen er alles aan doen om te voorkomen, dat de natuur schade oploopt door die proefboringen. En wat die Japanners betreft, de bemanning van dat schip heeft aan de mensen van de Arctic Sunrise gevraagd waarom ze toch een hekel aan japanners hebben. Haha, het antwoord was: “nee hoor, helemaal niet, we hebben alleen problemen met commerciële walvisjagers”. Nog een weetje, wist je dat de Arctic Sunrise van origine eigenlijk ontworpen is voor de jacht op zeehonden en dat hij eigenschappen bezit van een lichte ijsbreker?
Jazeker, ook Leo de doorsnee toerist ontmoet nog wel eens iemand.

Heb ik verder nog wat gedaan vandaag? Nou niet veel hoor. Oh ja, gezien de verwachte weersomstandigheden begin volgende week, heb ik alvast de motorbroek uit de bagagerol gehaald en heb ik, weliswaar kort, maar lekker mogen sleutelen aan de Guzzi. Nee, maak je geen zorgen. Er is niets aan de hand. Ik heb namelijk de voetplaten er alvast opgezet. Dus ook op de terugreis zal ik hoogstwaarschijnlijk niet al te koude voeten krijgen.

Hé, ik bedenk mij net, dat ik vandaag helemaal vergeten ben een biertje te bestellen...